No mountain too high!

„ I am an old man and have known a great many troubles, but most of them never happened“
Mark Twain


Hallo lieve mensen, daar zijn we weer, life and kicking!
Jan Andries (mijn broer) heeft ons eergister verlaten na drie schitterrrrrrrende weken. Sjonge wat is er veel gebeurd!...

Jullie denken misschien dat voor ons “no mountain too high” is en dat we alles met een dikke glimlach, zonder angst trotseren. Nou, niets is minder waar, althans in mijn geval dan.
Daar waar ik me thuis druk maakte over mijn werk en of ik wel goed genoeg was, of dat ik te laat dreigde te komen, heeft dat hier plaats genomen voor angsten die bijna hetzelfde voelen: Wat als die vrachtauto niet remt en ons in deze tuk-tuk plat rijdt als een dubbeltje, wat als ik wormen krijg die uit mijn huid komen kruipen van dit bedenkelijke eten, wat als ik van deze berg donder en mijn eigen arm moet afsnijden, net zoals in die film, wat als die giftige spin me in mijn slaap bespringt en ik morgen verlamd ben, wat als Ruben vermoord wordt door een Rode Khmer etc.
Je kan je dag er goed mee vullen, met die heerlijke fantasiën van mij... De vraag is alleen: Hoe kom je er aan – en hoe kom je er weer van af!??
...Nou, daar ben ik helaas nog niet helemaal over uit, dus klooi ik er maar wat op los en is een van mijn ideeën erover: FACE IT.
Dus -hupsakee- die Gibbon Experience in Laos gaan we gewoon doen, we hoeven tenslotte alleen maar door de jungle te zweven aan een kabel op 30 meter hoogte. Overleefbaar (...mits ik.......en daar sloeg mijn fantasie alweer op hol.)

Als vanzelfsprekend bleek er iets mis te zijn gegaan in de communicatie, meters/ milesverwarring ofzo, dus een dag van te voren, contract getekend en al, bleken we op honderd en vijftig meter hoogte te moeten gaan slingeren: AAAARGGHHHH!!!
Of zoals de mensen hier zeggen: “Oh my Buddha!“

Maar we hebben het gedaan! Ruben slingerde als volleerd Tarzan door de jungle (zie Ruben zijn actiefilm!), Jan Andries zijn acties leken dikwijls meer op “Tarzan - de Parodie“ en ik leek op een... tja sleche B dramafilm om te huilen? Ook hiervan hebben we een filmpje toegevoegd.
De jungle daar was ontzettend mooi en indrukwekkend! ‘s Ochtends wakker gezongen worden door de Gibbonapen in een boomhuis op 60 meter hoogte is me de ervaring wel!
Maar ik had het over angsten...En die werden ook mooi gevoed door de bloedzuigers. Wat een smerige wormachtige glibberige wezens! De eerste uren was ik er panisch over. Jan Andries vond ze ook niet alles, dus preventie is het beste middel, dacht RamboJan, dus hij had zijn groene voetbalsokken afgeknipt tot beenwarmers, zodat hij de beenwarmers over de bovenkant van zijn schoenen konden doen. Geen bloedzuiger die hem klein kon krijgen. Niemand weet hoe het evengoed mogelijk was, maar eenmaal terug van een dag slingeren in onze magische treehouse, bleek Jan Andries de blijdste en dikste bloedzuiger ooit aan zijn ader te hebben hangen. Hij heeft denk ik teveel Rambo gekeken, dus hij vond het wel stoer om de bloedzuiger fijn te knijpen. Hele hand vol bloed. En natuurlijk deed de kraan het toen niet!
Is mijn hoogtevrees nu over? Nee, maar op de tweede dag vond ik het na heel wat geslingerd te hebben wel een stuk minder eng en kon ik daadwerkelijk ook een beetje van het uitzicht genieten. En met al het gemak van de wereld durfde ik na een poosje de bloedzuigers van mijn schoenen te schieten met mijn vingers.

Om bij te komen van deze fantastische ervaring namen we de slowboat met al onze Gibbon vrienden naar het mooie fransachtige stadje Luang Prabang. Heerlijk relaxed lummelen op de Mekong.

In Luang Prabang hanteren ze het beleid dat lokalen om half een in hun nest moeten liggen. Dus alle kroegen sluiten om twaalf uur, behalve de bowlingbaan. Jawel, wij hebben midden in de nacht staan bowlen!!
En het leuke is: Hoe meer drankjes ik drink, des te beter ik in bowlen word en zo eindigde ik met een score van 134 punten! Ruben en Jan Andries vonden het toen wel gepast om plechtig het Wilhelmus voor me te zingen. Wat een avond!

Wat dagen later op naar een van de mooiste watervallen van Zuid-Oost Azie, gezellig met zijn zessen in een tuk-tuk. Jan Andries, het wandelende bewijs van de wet van Murphy had net iets gezegd over mango’s toen er op een haartje na eentje op zijn hoofd viel. Zo zei hij in de tuk-tuk dat het geen probleem was om over de kop te vliegen, omdat er een rolconstructie (kooi) om de tuk-tuk heen zit...
En daar was die bocht, een minuutje na Jan Andries zijn fijne constatering, waarvan we zagen dat chauffeur hem niet nam. Jan Andries riep nog ‘hold on tight’ terwijl we de greppel inreden en binnen mum van tijd viel de tuk-tuk om. Maar gelukkig kwamen we er redelijk ongedeerd vanaf, wel overal blauwe plekken en enorme spierpijn. Jan Andries zijn eigen zonnebril (meneer Murphy) was gebroken en het glas sneed hem in zijn borstkas en hij had een bloedneus. Verder had hij de gruwelijkste, zwartste en grootste blauwe plek op zijn onderrug ooit, maar dat bleek al gauw een “chicks magnet“ te zijn, iederrrrrrrr meisje kwam vol begrip en medeleven op hem af om te vragen hoe hij in hemelsnaam aan die blauwe plek kwam, dus dat was dan weer een gelukje bij een ongelukje!
Nadat de tuk-tuk door ons weer rechtop was gezet, een tuk-tuk collega met een plastic plaatje aankwam om het stuur te repareren, onze chauffeur wat sleutelde om vervolgens weg te rijden met een grote zwarte rookwolk bbbbijna de berg af, riep de grappenmaker bloedserieus: „Tuk-tuk OK now, we can go!“
“NO WAY!“ Zeiden wij in koor...

Tja, dus dan breekt het stuur, zoiets had ik met mijn rijke fantasie nog niet voor mogelijk gehouden. Iedereen kan verzinnen wat er HAD kunnen gebeuren, maar dat is niet gebeurd. Bestaat er zoiets als het lot? Karma? God? Beschermengeltjes? We zijn in ieder geval even lekker wakker geschud. Dus hier zijn we dan op reis, veelal overgeleverd aan krachten van de natuur, bedenkelijke vervoersmiddelen, absurde situaties, kortom veel dingen waar we weinig controle op kunnen uitoefenen. Dus het enige wat er op zit is om te proberen de angsten los te laten, durven te vertrouwen en/of om erover te ontladen. En blijkbaar werkt het wel zo dat als je vaak in absurde situaties terecht komt, je ze dan gewend raakt en minder bang bent! En natuurlijk zijn we oud en wijs genoeg om goede keuzes te maken.

Maargoed... Verder hebben we nog reuzeveel lol gehad op de fiets, bij watervallen, in een kayak en in de grotten van Vang Vieng. Maar vooral toch wel op de tube (een opgeblazen binnenband van een tractor ofzo) op de Namsongrivier met een ‘bucket‘ in de hand, dobberend van barretje naar barretje.

Morgen gaan we richting Maleisië om van daaruit naar Sumatra te gaan. Dus we hoeven nnooooiit meer in tuk-tuks. Hoeraa!

Oja, en de vorige keer schreef Ruben over de twee meter hoge yoga-retreat promotie spandoeken voor op het eiland Koh Chang; zie de twee foto’s!

We wensen jullie een heel fijne en angstvrije zomer!!

Liefs van Ruben en Hanneke

foto's en video's: https://picasaweb.google.com/ruben.chatlein/NoMountainTooHigh?authuser=0&feat=directlink